خیلی سعی کردم و هر کاری برای ترک کردن لازم بود انجام دادم یه جایی خوندم برای ترک اعتیاد دارو نمی خواد فقط یک جو غیرت می خواد من به‌جای یک جو غیرت یک‌تن غیرت خرجش کردم ولی نشد که نشد هر بار بدتر هم می‌شد.

 همچنان من هیچی نبودم؛ کاربه جای رسید که ول کردم رفتم از همه‌جا وهمه کسی که می شناختم دورشدم وهمه کسم شد شیشه هرچند وقت یه بار یه شوری من رو میگرفت که باید ترک کنم که البته این شور تا نسخی بعدی بیشتر دوام نداشت بعدازهرباری که ازکمپ می آمدم و طبق معمول بعد از چند روز دوباره شروع به مصرف کردم دیگه به خودم گفتم که هیچ وقت نمیتونم ازاین متاع جدا بشم و تا آخر عمر باید به این روال بگذرانم.

همسرم که حسابی خسته شده بود. بعد از یک سری تحقیق در اینترنت و پرس وجو کردن به کنگره آمد ویکی دو ماهی درجلسات همسفران شرکت می کرد وبعد هم شرط ادامه زندگی را آمدن به گنکره گذاشت من هم که می دانستم راه فراری از شیشه ندارم و آخرخط را به راحتی می دیدم و برای اینکه کمی زمان بیشتر داشته باشم به خود گفتم میروم ولی فقط برای اینکه بهونه ها کمتر بشه یک ماهی می آمدم و می رفتم ولی باز کارخودم را می کردم و توی دلم به بقیه می خندیدم.

 تا اینکه یواش یواش موقعی که اعلام سفر می کردند خیلی ها آنتی ایکس مصرفی شون شیشه بوده بعضی ها حتی سال های مصرفشان از من خیلی بیشتره ولی الان آزاد مرد بودن و یا حداقل یکی دوسالی از رهاییشان می گذشت انگار امیدم دوباره داشت برمی گشت به خودم گفتم شاید این دفعه بتونم توی لژیون که می نشستم سعی می کردم بفهمم چی می گن ازمن چی می خواهند یا بهتر بگویم من باید چیکار بکنم دیدم اینجا هرکسی خودش بدون اغراق می شناسد که تاثیر مواد روی سیستم عصبی بدن چیست واینجا هنوز من هستم و کسانی که حرفهای من را بشنوند و مرا از زبان خودم راهنمایی می کنند و شعار نمی دهند.